Weekendtripjes

Lieve allemaal,

eindelijk weer even tijd om een nieuw reisverslag te schrijven, want dat is alweer even geleden. Inmiddels is er een en ander verandert in de samenstelling van de kamers. Mijn roomie, Elisabeth is samen met een nieuw meisje op maandag vertrokken naar Program at sea, een van de andere projecten van VP Bali en Nikki is naar mijn kamer verplaatst. Op maandagavond is er nog een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Laurens uit Belgie. Het aantal Nederlands sprekende mensen wordt dus steeds groter.

Vorig weekend zouden Nikki en ik naar Padangbai gaan. We hadden gepland op de vrijdag vroeg in de ochtend vertrekken, zodat we ook daadwerkelijk iets aan het lange weekend zouden hebben. Echter, die dag was er ook de crematie van een lid van de koninklijke familie wat betekend dat het hele dorp op zijn kop staat. Al de hele week werden er voorbereidingen getroffen, waaronder het bouwen van een inmens grote en prachtig versierde stellage waarop het lichaam vervoerd zou worden door de straten van Ubud. 's Ochtends ben ik gaan kijken naar de voorbereidingen bij het paleis. De laatste hand werd gelegd aan de stellage en het was een drukte van jewelste rondom het paleis. Tussen de toeristen en Balinezen liepen verschillende verkopers door met manden drinken, prullaria en stapels sarongs, in de hoop gebruik te kunnen maken van deze happening en flink wat geld te kunnen verdienen. Na ongeveer een uur ben ik naar de homestay terug gegaan, omdat een official kwam vertellen dat het sowieso nog een uur zou duren voordat de parade zou beginnen. Het is namelijk traditie dat dit plaats vindt nadat de zon het hoogste punt voorbij is (na 12 uur dus). Op een gegeven moment ging bij ons de stroom en het internet eraf, wat een teken was dat de parade dichterbij aan het komen was. De stellage was namelijk zo hoog, dat deze niet onder de electriciteitskabels door kan en deze tijdelijk weggehaald werden. Ik ben toen weer gaan kijken, net op tijd om de stellage met een rotvaart voobij te zien komen. Er was ons al verteld dat er 360 man (!!!) plaatsnemen onder de stellage die dan samen telkens 100 meter rennen, even rusten en dan weer verder rennen. Daarachter loopt dan de hele menigte mensen te juichen en te schreeuwen. De dood wordt hier namelijk gezien als iets positief, omdat de overledenen door gaat naar een volgend level. Het heeft op mij een grote indruk gemaakt, zoveel mensen die op de been zijn en daarnaast ook het idee dat er allemaal mensen poseren voor je kist. Na de parade door de stad zou de hele stellage verbrand worden, maar dat heb ik niet meer gezien.

Nikki en ik zijn, nadat de straten weer een beetje leeg waren, op zoek gegaan naar iemand die scooters verhuurt. Ondanks dat er hier toch verschillende mogelijkheden zijn, schoot het niet echt op. We wisten van een van de andere vrijwilligers wat we voor prijs moesten afspreken voor de huur van een scooter voor de hele maand, maar er werd niet echt meegewerkt door de verhuurders. Na een ruzie met een verhuurder en 2 uur verder is het uiteindelijk dan toch gelukt. Na eerst nog even voorzichtig 20 km per uur te hebben gereden om te wennen aan de scooter (had nog nooit scooter gereden namelijk) zijn we daarna op weg gegaan en hebben het ook in 1 keer gevonden. Trots op onszelf, want de bewegwijzering is dramatisch! Eenmaal aangekomen in Padangbai, een klein vissersdorp en tevens vertrekpunt van de ferry's naar de Gili Islands zijn we door een vriendelijke Nederlander/Balinees naar de homestay die we op het oog hadden gebracht. Hier hadden ze helaas geen kamers vrij maar wel nog plek op de slaapzaal: matrasje op de grond, klamboe, slapen onder een dak maar verder geen ramen en deuren. Heeft wel wat, dus dat maar gedaan. Uiteindelijk hebben we daar best prima geslapen, met als achtergrondgeluiden een onweersbui en de vogels en krekels. Op zaterdag zijn we al vroeg naar Blue Lagoon Beach gegaan, net in de volgende baai. Echt een schitterend hagelwit strandje met een helderblauwe zee en de meest kleurrijke vissen die je je maar kunt bedenken. Heerlijk genieten op een strandbed met een goed boek en een vruchtensapje binnen handbereik. 's Middags kwam Vale, een van de andere vrijwilligers ook en samen hebben we de rest van de dag doorgebracht. Op zondag zijn we naar secret beach gegaan. Ook al zo'n ontzettend mooie plek. Eerste een bochtige weg naar boven met de scooter en daarna de klif afdalen over een smal paadje tussen de rotsen. Hier is het gewoon handdoekje op het zand in de schaduw van de bomen en tussen de middag hebben we heerlijk genoten van een vers visje bij een van de kraampjes. Helaas zat ons heerlijke weekend aan zee er toen alweer op en konden we weer op de scooter terug naar Ubud.

Afgelopen week stond weer in het teken van lesgeven. Helaas hadden we nog steeds geen kleintjes gezien en dat begint wel echt vervelend te worden. Het betekend voor ons namelijk dat we ons de eerste 1.5 uur zitten te vervelen en maar een beetje hangen bij de andere lessen. Op dinsdag hebben we het hier met Kimberley over gehad en ze zou kijken of ze de leerlingen toch op een of andere manier konden bereiken. We hebben toen bedacht dat we een dierenproject zouden doen samen met de klas van Daniela en Laurens, waarbij wij alvast templates voor maskers zouden maken zodat we toch bezig zijn. Voor de oudere kinderen we ook een project bedacht voor deze week, namelijk het gezamelijk maken van kalenders. De voorbereidingen daarvan konden we dan ook mooi in die eerste 1.5 uur doen. Alleen.... tot onze grote verbazing stonden er op donderdag toch ineens vijf kleintjes voor onze neus. Tijd voor een improvisatielesje dus, maar ook dat is goed gekomen. Deze kinderen zijn eigenlijk vooral nog met de basis van het Engels bezig, dus met name de letters van het alfabet oefenen en ook de uitspraak daarvan is erg belangrijk. De oudere kinderen waren er gelukkig wel elke keer en met hen hebben we de adjectives (bijvoeglijke naamwoorden) geoefend met behulp van verschillende worksheets, kwartet en het lezen van een verhaal. Het bleek dat ze het nog best wel lastig vonden, maar met veel geduld en herhaalde uitleg lukte het op een gegeven moment wel. Donderdag waren ze er ineens niet, wat we nogal raar vonden want we vragen elke dag of ze de dag erna ook komen en ze hadden (met enkele uitzonderingen) niet vermeld dat ze er niet zouden zijn. 's Avonds bij het vrijwilligersetentje vertelde Kimberley dat ze geldproblemen hebben en dus niet in staat waren om met de scooter naar school te komen. Er wordt nu gezocht naar een oplossing in de vorm van een soort van pendeldienst, zodat ook deze kinderen de lessen kunnen blijven volgen.

Afgelopen week heb ik me 's ochtends bezig gehouden met kijken naar accomodaties in Thailand voor de kerst en oud en nieuw, kan alleen nog niet beslissen.. Daarnaast ben ik op woensdag naar de rijstterrassen in Telanggalan. Echt schitterend! Je kan er ook een wandeling doorheen maken, maar dat heb ik niet meer gedaan omdat het zo ontzettend warm was. De avonden hebben we telkens gevuld met etentjes met de andere vrijwilligers. Op donderdagavond zijn we met z'n allen naar Club Havana geweest waar ook elke avond salsa gedanst wordt. Voetjes van de vloer dus! De bedoeling was om op vrijdag vroeg op te staan, zodat ik eerst even naar de dokter kon voordat we aan onze weekendtrip zouden beginnen. Had al 2 weken last van een dichtzittend oor, dus ben op dinsdag even langs geweest in de kliniek. Het bleek dat ik een teveel aan oorsmeer had en daarbij was mijn oor ook ontstoken. Ik heb antibiotica gekregen en moest vrijdag terugkomen om het uit te laten spuiten. Dat was zo gebeurd en nu kan ik weer fatsoenlijk horen.
De plannen voor dit weekend waren: op vrijdag naar Kuta voor een dagje shoppingmall en de zonsondergang, op zaterdag door naar een beach club helemaal in het zuiden waar ook de andere vrijwilligers naar toe zouden komen en dan op zondag nog een dagje op Nusa Dua verblijven. De rit vrijdag duurde allemaal lang, naarmate we dichter bij Denpasar/ Kuta kwamen werd het verkeer steeds drukker en chaotischer. We zijn een aantal keer verdwaald en hebben wel aan 20 mensen de weg gevraagd. Uiteindelijk het shoppingcenter gevonden en ons daar een aantal uur vermaakt. De zonsondergang zien kon vandaag niet omdat het zo ontzettend bewolkt was, dus maar op zoek naar de homestay. Dat was zo mogelijk nog dramatische. Niemand had ervan gehoord en door taalbarrieres werden we ook nog de verkeerde kant op gestuurd in het chaotische verkeer. Toen we het vonden bleek dat we midden in het uitgaansdeel zaten en ongeveer naast een karaokebar, echt genieten... Conclusie over Kuta: 1 keer is genoeg.
Op zaterdagochtend doorgereden naar het zuiden, naar Finn's beachclub. Dit was echt schitterend, een 5 sterrencomplex boven op de klif waarbij je met een buitenliftje langs de rotsen naar het strand wordt gebracht wat een flink stuk lager ligt. Daar werden we netjes ontvangen en liggen de zitzakken en matrasen al klaar op het strand. 's avonds genoten van een mooie zonsondergang en toen zijn Nikki en ik doorgereden naar Padang Padang om daar te overnachten.
Zondagochtend zijn we eerst nog even naar Uluwatu gereden om de tempel te bekijken, maar daar zijn we eigenlijk meteen weer omgedraaid. Op internet hadden we gelezen dat het ding gerenoveerd werd en dus in de stijgers stond, vervolgens zagen we er ook nog een aantal touringcar bussen staan en het feit dat je entree moet betalen vonden we maar niks. Omdraaien en naar Padang Padang strand dus. Dit strand schijnt een van de beste plekken van Bali te zijn om te surfen en dat was ook te merken. In tegenstelling tot de andere stranden die we tot nu toe hebben gezien was het hier heel druk.
Aan het eind van de middag reden we weer terug richting Ubud. Het begin ging allemaal heel soepel, lekker doorrijden op de nieuwe tolweg (die dwars door het water loopt) en ook door Denpasar ging het eigenlijk vrij snel, tot het moment dat we de verkeerde afslag pakten en omdraaiden net na het kruispunt. Niet gevaarlijk, maar wel gezien door een agent... Afstappen en meekomen naar een hokje langs de weg. Hij vroeg naar onze kentekenbewijzen en rijbewijzen. Nikki liet haar rijbewijs zien, maar ik heb die van mij alleen maar een kopie meegenomen. Maar nee, hij wilde natuurlijk onze international rijbewijzen die we geen van beiden hebben. We hadden dus 2 overtredingen begaan: een illegal u-turn en het niet hebben van een internationaal rijbewijs. Dat werd dan 500.000 IDR die we op maandag in Denpasar zouden moeten betalen en een officiele boete. Daar hadden we dus echt geen zin in en aangezien we van te voren waren gewaarschuwd voor de corruptheid en de mogelijkheid tot omkopen hebben we dat meteen geprobeerd. We hebben onze excuses aangeboden en uitgelegd dat we onze rijbewijzen in de homestay hadden gelaten omdat we maar 1 dagje naar het strand gingen en of we niet nu meteen konden betalen. De agent werd de vriendelijkheid zelve en zou ons dan wel 'helpen' door ons nu meteen te laten betalen. 250.000 IDR (ongeveer 17 euro) per persoon en dan was het allemaal afgehandeld. Na wat handdrukken en high fives konden we dan ook opgelucht op weg. Hij had in principe volkomen gelijk, maar het is gewoon sneu geld. Vooral als je weet dat de Balinezen zelf 100x gevaarlijkere manouvres uithalen op de weg. Maarja, we zijn nu eenmaal toerist een daar worden we op gepakt.. Avontuur overleeft en na een rit van 2 uur en 60 km weer veilig in Ubud.

Sorry voor het superlange verhaal, zal deze week proberen alles iets beter bij te houden.

Liefs, Meike